Miedź jest metalem półszlachetnym, co oznacza że jej podatność na korozję jest mniejsza, ale nie odporna. Występowanie korozji jest spowolnione przez patynę czyli zielonkawy osad pojawiający się na powierzchni blachy. Pokrycia dachowe z miedzi są droższe natomiast ich długowieczność wystarcza na kilkanaście pokoleń.

Nie tylko pokrycia z miedzi się przyjęły wykonuję się również orynnowania, obróbki blacharskie i ozdoby dachowe. Na pokrycia jest przeznaczona blacha o grubości 0,6 mm (1 m² waży ok. 5 kg). Układa się ją w formie: płaskich arkuszy i taśm, płaskich w elementów małoformatowych (łuska),blachodachówki.

Należy pamiętać o tym, że sąsiedztwo miedzi jest bardzo ważne, w niewielkim stopniu - ale jednak poddaje się korozji. Proces ten ulega przyspieszeniu w kontakcie z niektórymi metalami. Jedyne bezpieczne sąsiedztwo dla miedzi to stal nierdzewna i ołów, pod pewnymi warunkami także cyna i elementy stalowe cynowane. Zdecydowanie niekorzystne działanie mają cynk i jego stopy (np. tytan cynk), stal ocynkowana, aluminium oraz elementy miedziowane galwanicznie. Dlatego niezwykle ważne jest, by blachę mocować elementami miedzianymi bądź ze stali nierdzewnej, oraz by pokryciu towarzyszyły takież obróbki i rynny. Jeżeli kontakt miedzi z „niebezpiecznymi” metalami jest nieunikniony, przyspieszonej korozji można zapobiec oddzielając oba metale materiałem nie przewodzącym prądu.

Należy pamiętać, że miedź układa się tam, gdzie wymiana pokrycia jest kłopotliwa i trudna do przeprowadzenia, na przykład na wieżach – tu koszt zorganizowania remontu (koszty rusztowań) jest tak wysoki, że wydatek poniesiony na drogie, ale trwałe i amortyzujące się po 50 latach miedziane pokrycie okazuje się relatywnie niski. Stąd też potencjalni odbiorcy pokryć miedzianych to zarządcy i właściciele nieruchomości zabytkowych oraz inwestorzy ambitni, ceniący sobie wysoki poziom architektoniczny.